Πέμπτη 27 Οκτωβρίου 2011

ΦΤΩΧΕΙΑ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ...


Η λέξη ΦΤΩΧΕΙΑ είναι μια άθλια λέξη. Την μεταχειριζόμαστε γιατί έτσι έχει επικρατήσει από τους πλούσιους.

Η φτώχεια πρέπει να θεωρηθεί –και έτσι να αντιμετωπιστεί σαν η χειρότερη ασθένεια των ανθρώπων αυτού του πλανήτη, σαν μια μολυσματική ασθένεια όπου ο μη-φτωχός, μολύνει τον συνάνθρωπό του και τον καθιστά φτωχό, δηλαδή άρρωστο, μολυσμένο, καταδικασμένο να ζει εκτός κοινωνίας, όπως παλαιότερα οι λεπροί. 

Φτώχεια σημαίνει ανέχεια, έλλειψη βασικών ειδών διαβιώσεως, συχνά έλλειψη κατοικίας και ύπνος σε χαρτόκουτα. 

Ακόμη τραγικότερη είναι η συνείδηση της φτώχειας που πέραν της πείνας και του πόνου φέρει α-νυ-πό-φο-ρα συναισθήματα εξευτελισμού στον πάσχοντα από ανέχεια.

Η φτώχεια πέραν των άλλων εξευτελίζει τον φτωχό, τον συνάνθρωπό μας.

Ιδιαίτερα σήμερα όπου ο στερούμενος βλέπει υπουργούς να αγοράζουν κότερα, δηλαδή βλέπουν τους επίορκους της Δημοκρατίας και τους δολοφόνους του κοινωνικού ιστού να στρατοπεδεύουν και να στρατοπεδεύουν στο Άγιο Όρος, ενδεδυμένοι με πορφυρά πλαστά χρυσόβουλα και ως μάγοι κομίζοντες 260 ακίνητα του Δημοσίου δηλαδή του Έλληνα φορολογούμενου, ως δώρα χριστιανικής ταπεινοφροσύνης στους ηγουμένης ξένων δογμάτων, οι οποίοι και τα εκποιούν χωρίς τις δεσμεύσεις του κράτους και οι οποίοι αμέσως ευλογούν και θυμιατίζουν τους δωρητές με λιβάνι, μύρα και μίζες….
 «Ότι είναι νόμιμο είναι και ηθικό…» 
Πιστεύω ότι σχεδόν όλοι μας διακρινόμαστε από τρία (3) τουλάχιστον χαρακτηριστικά:
ΕΙΜΑΣΤΕ ΕΛΛΗΝΕΣ

ΕΙΜΑΣΤΕ ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΙ

ΕΙΜΑΣΤΕ ΕΥΡΩΠΑΙΟΙ

Θα επιχειρήσω εν συντομία να αποδείξω γιατί το κάθε ένα από αυτά τα χαρακτηριστικά ωθεί στην μάχη κατά της φτώχειας. 

1.     Η μάχη του Χριστιανισμού είναι αυταπόδεικτη.  Ο Κύριος Ημών Ιησούς Χριστός υπήρξε ο σημαντικότερος εχθρός της φτώχειας, ευλογώντας το έλεος και την ελεημοσύνη.
 2.     Σαν Έλληνες θα πρέπει να δούμε το παρελθόν μας.  Συνδυάζοντας το έργο του Moses Finley « οι
πρώτοι χρόνοι της Ελλάδος» Παρίσι 1973 με το έργο της Pauline Schmitt Pantel « Η πόλις όπου οι πολίτες συντρώγουν (δηλαδή η Αθήνα)», έκδοση Γαλλικής Σχολής της Ρώμης, Palazzo Farnese 1992, βλέπουμε ότι οι Έλληνες του 1500-1400 απαιτούσαν από τις κυβερνήσεις των πόλεων όχι μόνο άυλα προνόμια αλλά και συμπαράσταση στα προβλήματά τους, οικονομική βοήθεια σε τροφή και σε χρήμα. 
Η πόλις είναι μια κοινότητα ανθρώπων φτωχών και πλουσίων  αλλά και θεών, οι οποίοι δεσπόζουν εφ’ όλων των ανθρώπων.    
Οι θεσμοί των θεών ταυτίζονται μέσα από μια διαρκή  αλληλεπίδραση.  
Έτσι το αίσθημα του ιερού του ανθρωποθεικού, του θείου,  μέσα από την υπέρβαση του ανθρώπου προς το θεϊκό.    
Δημιουργεί τον κοινωνικό ιστό, επιτρέπει δηλαδή  την λειτουργία της κοινωνίας, αφού οι δομείς της   
λειτουργικότητας είναι πλέον δεδομένες.  
Η ανέχεια αντιμετωπίζεται με κοινά, δημόσια δείπνα.  
Το καταπληκτικό είναι τα χρήματα για τα δείπνα -και την  διατροφή των φτωχότερων προέρχονται από τα κονδύλια που  δίδονται για την λατρεία των θεών –στα οποία προστίθενται  τόσο οι χορηγίες των πλουσίων όσο και μέρος του φόρου   υποτελείας των πόλεων της «συμμαχίας της Δήλου», που   περιελάμβανε και μια αγελάδα από κάθε πόλη. 
Ιδού λοιπόν ο προϋπολογισμός για τα δημόσια γεύματα:  χρήματα, αγελάδες και άλλα ζώα για θυσίες στην Αθηνά, δημητριακά για θυσίες στην Δήμητρα. 
3.     Σαν Ευρωπαίοι διακρίνουμε διάφορα στάδια πολιτισμού. 
Πλατωνισμός και Νεοπλατωνισμός ωθούν τον άνθρωπο στην υπέρβαση και απαιτούν λειτουργικότητα της κοινωνίας, δηλαδή καταπολέμηση της φτώχειας (Σωκράτης – Finley). 
Το ίδιο συμβαίνει και τις ιστορικές περιόδους και τα μεγάλα γεγονότα που δίνουν μορφή στην σημερινή Ευρώπη: Αναγέννηση, Αιώνας Διαφωτισμού, Σύγχρονοι Καιροί του Μοντερνισμού δηλαδή Γαλλική Επανάσταση, Χέγκελ, Φρόιντ, Κέυνς, Κοινωνιολογία της Γνώσεως, Ανθρωπολογία του Πεδίου κλπ… ωθούν τον Άνθρωπο στην υπέρβαση στην
αναζήτηση επικοινωνίας με το υπέρτερο, έστω και στην αναζήτηση ενός καλλίτερου Ανθρώπου, συγχρόνως δε απαιτούν λειτουργικότητα στην κοινωνία, συνεπώς καταπολέμηση της φτώχειας. 
Όμως από το 1980 όλα αλλάζουν....  
Ο Μοντερνισμός εξελίσσεται σε μεταμοντερνισμό, σε έλλειψη ιστορικής μνήμης, σε περιφρόνηση του κοινωνικού ιστού, στην λαιμαργία και ασυδοσία της σπέκουλας… 
Άνθρωποι που αγνοούν την Ιστορία, την Οικονομία, την Κοινωνιολογία, την Κουλτούρα, όπως οι Ρέιγκαν και Θάτσερ αποφασίζουν για τις τύχες του πλανήτη. 
Η αρχή για το ξαμόλλημα κυνικών κυνών είχε γίνει στο τέλος της δεκαετίας του 1950. 
Η κυρία Ayh Rand ψευδοφιλόσοφος και ψευδονιτσεική,  εξέδωσε το βιβλίο THE FOUNTAINHEAD κυκλοφόρησε στα χέρια και στα μυαλά εκατοντάδων χιλιάδων αγγλοσαξόνων δήθεν διανοούμενων. 
Το βιβλίο αυτό διέτασσε να μην ακούει πλέον ο κόσμος τους γονείς του, τους δασκάλους, τους αστυνόμους, τους δικαστές, τους φίλους. 
Δίδασκε ότι ο «ανώτερος» άνθρωπος δεν μπορεί παρά να ακούει την δική του εσωτερική φωνή και μόνο, να καταργήσει την κοινωνική ηθική και να φτιάξει την δική του προσωπική ηθική. 
Δίδασκε δηλαδή ότι ο «ανώτερος» άνθρωπος δεν μπορεί παρά να ακούει την δική του προσωπική ηθική.  Δίδασκε δηλαδή ότι ο άνθρωπος πρέπει να χάσει την ιστορική του μνήμη –δηλαδή οτιδήποτε τον ενώνει με την πρόοδο του πολιτισμού απο αρχαιοτάτων χρόνων. Και να ακούει ο άνθρωπος μόνο αυτή την εσωτερική φωνή, δηλαδή τα πρωτόγονα ένστικτά του… 
Δεν υπήρχε πλέον τόπος για να ανακαλυφθείσες αλήθειες, ούτε για τις κοινωνικές συνέπειες, ούτε για την εμπειρία του ανθρωπίνου γένους. 
Ο καθένας μπορούσε να κάνει ότι ήθελε. 
Η Rayd έγινε λοιπόν η βασίλισσα των υπερφιλελευθέρων αμερικανών, καθυβρίζουσα Roosevelt, Samuelson, Keynes κλπ.
 Είχε μάλιστα δημιουργήσει και ένα πολυπληθές κλάμπ οπαδών της. 
Σ’ αυτούς προσετέθη ένας μέχρι τότε άγνωστος μουσικός της τζάζ, ανήκων στην ασήμαντη ορχήστρα του κ. Jerome.  Το όνομα αυτού του μουσικού ήταν Alan Greenspan, που εκτός από μπασίστας έδινε και συμβουλές σχετικά με το χρηματιστήριο.

Τον κ. Greenspan τον ξέρουμε όλοι ως Διοικητή της Ομοσπονδιακής Τράπεζας των ΗΠΑ και γενικό δερβέναγα της οικονομίας του πλανήτη επί 20 χρόνια… 
Είναι γνωστό ότι ο Greenspan υπήρξε ο Απόστολος του «να παίρνετε δάνεια, να καταναλώνετε και να χρεώνεστε».

Εκείνο που δεν είναι γνωστό είναι η από τον Greenspam παραποίηση των λόγων του Adam Smith:  Οι νεοφιλελεύθεροι ισχυρίζονται ότι οι πρακτικές τους δεν είναι παρά η εφαρμογή της θεωρίας του Adam Smith περί της αοράτου χειρός, δηλαδή του ότι τελικά ο Θεός βάζει το χέρι του για να ρυθμίζει την οικονομία, άρα κάθε ρυθμίζει την οικονομία, άρα κάθε ρύθμιση από την μεριά του κράτους είναι περιττή και επιζήμια.
 «Αφήστε την οικονομία –δηλαδή την σπέκουλα να κάνει ότι θέλει και τελικά θα έχουμε μια ανάπτυξη για όλους, μέσα σε καθεστώς ισορροπίας. 
Ως θεός δε ο εκπρόσωπος της Αμερικάνικης σπέκουλες και όχι του κεφαλαίου δημιουργεί: δημιουργεί ΧΡΗΜΑ.  Μέσα σε 12 χρόνια ο Greenspan προσθέτει στο κυκλοφορούν χρήμα –δηλαδή στο $ 4.500 ΔΙΣ Δολάρια. Δηλαδή μέσα σε 12 χρόνια ο κ. Greenspan, βάζει στο κύκλωμα περισσότερα τυπωμένα δολάρια από ότι όλοι οι άλλοι προκάτοχοι στην FED. 
ΠΑΡΤΕ ΧΡΗΜΑ, ΔΑΝΕΙΣΤΕΙΤΕ!!! ΓΙΑ ΝΑΚΑΤΑΝΑΛΩΝΕΤΕ!!! 
Αυτή είναι η ιδεολογία του νεοφιλελευθερισμού. 
ΝΑ ΚΑΤΑΝΑΛΩΝΕΤΕ ΑΓΑΘΑ ΚΑΙ ΝΑ ΠΑΡΑΓΕΤΕ ΧΡΕΩΜΕΝΟΥΣ ΠΟΛΙΤΕΣ. 
Δεν χρειαζόμαστε την εγγύηση του χρυσού.  Τυπώνουμε χάρτινο νόμισμα. 
Έτσι το αμερικάνικο κατεστημένο της σπέκουλας καταστρέφει τον πλανήτη και όχι –επιμένω να το τονίζω- του βιομηχανικού κεφαλαίου, ούτε του εμπορικού κεφαλαίου, που είναι οι ΠΡΩΤΟΙ που θίγονται από την σπέκουλα, δεδομένου ότι οι αεριτζήδες καβαλάνε τους παραγωγούς, βλέπετε και τι γίνεται στην General Motors ή στην BMW- έτσι κατέκλεισε τον πλανήτη. 
Η απάτη του «αρχηγού της σπέκουλας» κ. Greenspan  φαίνεται καθαρά από την άθλια χρήση των γραπτών του Adam Smith. 
Μεταχειρίζεται φανερά τις μπούρδες του Wealth of Nations ενώ αποκρύπτει, το θεμελιώδες βιβλίου του Smith –άσχετου περί τα οικονομικά αλλά άριστου κοινωνιολόγου, το βιβλίο του Theory of Moral Sentiments, έκδοση του 1976, των κ.κ.
Raphael and Macfie.  Εδώ ο Smith παρουσιάζει αυτά τα οποία πιστεύει η Αμερικάνικη σπέκουλα.

Γράφει ο Smith «Πρέπει ο φτωχός να μάθει να σέβεται τον πλούτο και την αριστοκρατική καταγωγή, γιατί αυτό φτιάχνει τις χαμηλές κοινωνικές τάξεις και δημιουργεί τους όρους υποταγής της κοινωνίας» σελ. 183 
«Οι κοινωνίες δένονται και λειτουργούν (held together), όχι από χριστιανική καλοσύνη ή συμπάθεια –αίσθημα που γεννάει ο πολιτισμός- αλλά από παροχές υπηρεσιών που αποτιμώνται κατόπιν συμφωνίας (π.χ. η γενιά των 700 euro έχει συμφωνήσει για τα 700 euro και μάλιστα μείον 19% ΦΠΑ δηλαδή για 580 euro!!! Το μήνα, δηλαδή έχει συμφωνήσει για 19 euro την ημέρα!!! 

Το πρώτο χαστούκι το έφαγε ο Μαρξ από τον εαυτό του όταν νόμισε ότι χτυπάει τον Hegel. 
O Hegel πίστευε ότι η νομική πανοπλία του αστικού κράτους στηρίζει και ερμηνεύει το αστικό καθεστώς.  Βουλή, διατάγματα, εκλογές.

Ο Μαρξ επετέθη στον Hegel  ισχυριζόμενος ότι δεν είναι η θέληση των ανθρώπων που δημιουργεί το σύγχρονο κράτος αλλά ότι οι αντικειμενικές σχέσεις που αφορούν την περιουσία είναι αυτές που ερμηνεύουν το αστικό καθεστώς.

Άρα ο Μάρξ επανέρχεται στον Hegel και απλώς ζητάει άλλη νομοθετική ρύθμιση. 
Αυτό  επ’ ευκαιρία ενός μίνι-κράχ ξύλων το 1844 όπου οι φτωχοί χωρικοί του Μοζέλα (μεταξύ Γερμανίας και Γαλλίας) λόγω φτώχειας άρχισαν να κλέβουν καύσιμον ξυλείαν.

Αρχίζει όμως η μαρξιστική επεξεργασία της εννοίας του κεφαλαίου, το 1848 και τι βλέπουμε σήμερα, ακριβώς μετά από 160 χρόνια. 
Ότι η συσσώρευση κεφαλαίου δεν είναι πλέον συσσώρευση χρημάτων με σκοπό την παραγωγή ή την εμπορία αγαθών αλλά συσσώρευση δικαιωμάτων, κυριότητος της εργασίας ενός εκάστου
 Είτε αυτός είναι πλούσιος είτε είναι φτωχός.

Ο φτωχός πρέπει να πληρώνει και το κράτος και την Τράπεζα.

Η κατανάλωση προϊόντων δεν ισοδυναμεί πλέον με κυριότητα επί των προϊόντων αλλά με αποξένωση του ανθρώπου από τον εαυτό του, από τον χρόνο του, από την εργασία του. 
Εργάζεται σχεδόν πάντα σαν μηχανάκι για να αγοράσει κάτι που δεν χρειάζεται. 
Όμως ο φτωχός δεν έχει να φάει!!!
Θα πρέπει να γίνει κατανοητό ότι χτυπώντας την φτώχεια, προστατεύουμε τον εαυτό μας. 

Η σπέκουλα πρώτα τρώει τους φτωχούς και μετά καταστρέφει τους πλούσιους. 
 Γι αυτό ο αγώνας για την διατήρηση του κοινωνικού ιστού είναι κοινός και για τους πλούσιους και για τους φτωχούς. 
Γι αυτό και οι Ρεπουμπλικάνοι  στις ΗΠΑ ζητάνε την παραδειγματική τιμωρία των σπεκουλαδόρων μεσιτών χρήματος που πουλάγανε αέρα ΑΛΛΑ και προβάλλουν την αξίωση οι κλέφτες και οι ζημιώσαντες να δώσουν πίσω τα κλεμμένα και να πληρώσουν τις ζημιές.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου